De waarde van rituelen tijdens een traditionele huwelijksviering
Met linten, liefde, symboliek, en natuurlijk een mooi verhaal.
Vorig jaar werd ik benaderd door een stel van ongeveer mijn leeftijd, misschien iets ouder. Beiden hebben kinderen uit een eerder huwelijk en werken in de communicatie, hij als griffier, zij als communicatieprofessional.
Na een gezellige online intake voelde ik al snel een volmondige ja. Zelf had ik een lichte kriebel in mijn buik, niet van de liefde, maar omdat het schrijvers waren. En ja, dat zijn vaak de scherpste luisteraars en weten hoe het moet. Maar die gezonde spanning zorgt er ook voor dat ik extra mijn best wilde doen om een mooi verhaal te schrijven. En jeetje, wat hadden deze twee mensen er zin in! Trouwen, de spreekwoordelijke kers op de taart. Een viering waarin iedereen zijn plekje had om na om daarna natuurlijk samen taart te eten en bubbels te drinken.
Windkracht liefde op het strand
Onze eerste ontmoeting was op het strand. Het was guur, een dag voor warme jassen en stevige laarzen, maar dat deed niets af aan het gesprek. Hij was terughoudend en eerlijk: “Het wordt toch niet té spiritueel?” Zij voelde meteen: het zit goed. Eén van de eerste onderwerpen was de kinderen. “Ze zijn belangrijk,” zeiden ze. “We zijn al vijftien jaar samen, maar nu we trouwen, moet het ook kloppen voor hen.” We spraken ook over wat ons gevormd heeft. Net als de gom kom ik uit een gereformeerd nest, waarin dingen vaak gaan zoals ze gaan, geen poespas, veel structuur. Dat zit in je systeem. Iets om rekening mee te houden.
Liefde, rituelen en een snufje spanning
Een paar maanden later spraken we elkaar online, de moeder lag slecht, het ging niet goed en welk effect dit had op de liefdesviering… of het door kon gaan. We bespraken de twijfels en een aantal opties. Heel natuurlijk ging het gesprek door naar de liefde, we hebben gelachen over de ankedotes, over hoe verliefd je kan zijn als je volwassen bent, over smoesjes verzinnen om bij elkaar te zijn. Twinkels en tranen zag ik. We bespraken de rol van de kinderen of ze het zagen zitten om mee te doen aan de rituelen. Het handvasten en het zandritueel kwam naar boven als passende rituelen.
Twee weken voor ik bij het stel thuis zou komen kreeg ik een berichtje dat de moeder was overleden, 5 weken voor de bruiloft. Verdriet en naast het organiseren van de bruiloft werd er ook een begrafenis geregeld. Een paar dagen na de begrafenis kwam ik bij het stel thuis, een samen zijn hoorde bij de voorbereiding voor het huwelijk. Eerst stil staan bij het overlijden… en daarna, gezellig samen eten met de puber adolescent kinderen erbij. We hebben dingen besproken, geoefend. Wat heerlijk om even bij de mensen thuis te zijn.
De kracht van seculiere rituelen
Tijdens ons gesprek kwam het belang van rituelen aan bod. In vakjargon: seculiere rituelen. Zonder religie, mét betekenis. Een manier om twee gezinnen, waarvan een deel al uit huis, symbolisch te verbinden. Die momenten maken zichtbaar welke woorden niet kunnen uitspreken.
Een viering met symboliek én een mooi verhaal
De bruiloft was geweldig, de gasten de locatie. Het was prachtig… In overleg met het bruidspaar heb ik relatief veel gesproken over het overleiden van de moeder en over het doorgeven wat we hebben meegekregen. Emoties in de ruimte, de gasten van zijn kant zagen elkaar waarschijnlijk weer voor het eerst sinds de begrafenis. Ik was erg blij dat ik dit specifieke stukje tekst eerder heb gedeeld met het bruidspaar. Bij gevoelige onderwerpen doe ik dat altijd. Ik wil geen ongemakkelijke gezichten en mensen die lachen alsof ze kiespijn hebben.
Hoe ga je verder tijdens je verhaal als je verdrietige dingen verteld. Vaak door gewoon zoiets als poehee.. te zeggen.. en een slok water te nemen.
Bij de gesprekken die we hebben is het 1 onderwerp die zeker aanbod komt. Wat ga ik vertellen, wat is leuk om te horen voor jullie als bruidspaar en voor de gasten. Ik vind een grapje pas een grapje als iedereen moet lachen. De grapjes ontstaan vaak ook ter plekke. Bij de bruiloft van Lisette en peter genoot ik van de getuige die vertelde hoe hij werk gevraagd om getuige te zijn. Het klonk als een aanzoek, zijn pretogen, zijn hele houding was super trots en gelukkig dat juist HIJ getuige mocht zijn.
Spierpijn van geluk
Achteraf kreeg ik van de zus van de bruid het compliment dat ik de microfoon zo stabiel had vastgehouden. Ze namen de tijd voor de geloftes! Zeker en nu ik dit aan het schrijven ben weet ik waarom ik een lichte spierpijn in mijn armen heb… yes The Mic!
Rituelen met linten, liefde en zand
Alle kinderen en familieleden die waren uitgenodigd voor het lintenritueel vormden een cirkel rond het bruidspaar. Ze hielden even elkaars handen vast. En om de cirkel rond te maken, letterlijk én symbolisch.
Iedereen had een lint met betekenis: een strook van een trouwjurk, een stuk overhemd van een vader. De linten werden omgehangen. De gasten gingen weer zitten. En toen kwam dé vraag. Een volmondige JA! Klonk door de ruimte. Daarna een klap met de hamer, zoenen, applaus, gejoel.
Na het tekenen kwamen de kinderen rondom de tafel. Eén voor één goten ze zand in een glazen kelk. Elke laag zijn eigen kleur, zijn eigen verhaal. Het bruidspaar sloot af. Verbonden met linten én zand.
Wat was het een mooie viering. Lichtheid, humor en een traan. Liefde in lagen.
Wat zeiden de gasten.
“Het was echt Peter en Lisette, diepgang en het leven echt aangaan zoals ze dat atlijd doen”.
De zus van Peter vertelde dat ze zich moeizaam kon verbinden met het lintenritueel rondom de kist tijdens de begrafenis, en nu echt geraakt was door weer een cirkel te vormen, en weer met linten te staan. De emoties waren er en het voelde zo verbonden met elkaar.
De zoon,
Weer in de cirkel staan was mooi, en echt heel fijn dat je al snel zei “laat de handen maar weer los”
Een vriendin
“Wat straal jij een natuurlijke rust uit, en zo mooi die rituelen, dat heb je echt mooi begeleid.”
